เจตน์ ราชโยธินคืออาจารย์พิเศษ สอนวิชาพับริคโอพีเนี่ยนมาดเฉียบขาด บาดตา ที่กำลังเป็นที่โจษขานไปทั่วภาควิชาสื่อสารมวลชนสำหรับแก่นจันทน์ เขาเปรียบเหมือนชายหนุ่มบนหอคอยสูงที่เก็บเอาไปฝันน่ะก็พอได้ แต่ไม่สมควรจะปีนป่ายอย่างยิ่ง!“เหอะ จันทน์ว่าแล้ว นี่ถ้าให้เดานะ จันทน์ว่า อาจารย์เจตน์สุดหล่อของออมคงจะหว่านเสน่ห์กับนักศึกษาสาวๆเต็มที่ล่ะซิ”แก่นจันทน์นินทาเขากับเพื่อนในลิฟท์ ซึ่งพอหันไป ...ก็เจอะกับเขาเข้าอย่างจังคุณพระคุณเจ้า!...จากชุดที่เขาใส่ที่มองยังก็ไม่ใช่นักศึกษาแน่ๆนั่นยังไม่เท่ากับใบหน้าที่…เอ้อ แบบนี้เรียกว่าหล่อไหม ก็ไม่เถียงเขาดูคมสัน ดวงตาฉายแววกระด้างและถือดีผู้ชายคนนี้ดูไม่ใช่จืดๆและอ่อนๆอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะของหล่อนเลยสักคนเดียว“ผมคิดว่า คนที่จะมาเป็นอาจารย์ย่อมตระหนักในหน้าที่และคุณสมบัติของตัวเองก่อนจะก้าวขึ้นมาสอนใคร พอๆกับที่หลายคนก็คาดหวังว่า นักศึกษาจะรู้จักสิทธิและหน้าที่อันเหมาะสมของตัวเองนะครับ”เขามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถึงหันมาเล่นงานหล่อนอีกว่า“KB503…ผมสอนห้องนั้น” บอกเสร็จเขาก็ผละไปห้อง KB503 ทันทีทิ้งให้แก่นจันทน์ยืนกำโทรศัพท์แน่นราวกับถูกสาบก็ไม่ปานสมองสรุปและรู้สึกเหมือนตัวเองได้กรำศึกหนักทั้งที่ช่วงเวลานั้นผ่านไปไม่กี่วินาทีและศึกครั้งนี้ก็เห็นท่าจะยืดเยื้อเสียอีก เมื่อเขาหันมาถามด้วยเสียงท้าทายว่า“คุณอยากรู้ไม่ใช่หรือว่า ผม สักแค่ไหน…เชิญครับ”
เจตน์ ราชโยธินคืออาจารย์พิเศษ สอนวิชาพับริคโอพีเนี่ยนมาดเฉียบขาด บาดตา ที่กำลังเป็นที่โจษขานไปทั่วภาควิชาสื่อสารมวลชนสำหรับแก่นจันทน์ เขาเปรียบเหมือนชายหนุ่มบนหอคอยสูงที่เก็บเอาไปฝันน่ะก็พอได้ แต่ไม่สมควรจะปีนป่ายอย่างยิ่ง!“เหอะ จันทน์ว่าแล้ว นี่ถ้าให้เดานะ จันทน์ว่า อาจารย์เจตน์สุดหล่อของออมคงจะหว่านเสน่ห์กับนักศึกษาสาวๆเต็มที่ล่ะซิ”แก่นจันทน์นินทาเขากับเพื่อนในลิฟท์ ซึ่งพอหันไป ...ก็เจอะกับเขาเข้าอย่างจังคุณพระคุณเจ้า!...จากชุดที่เขาใส่ที่มองยังก็ไม่ใช่นักศึกษาแน่ๆนั่นยังไม่เท่ากับใบหน้าที่…เอ้อ แบบนี้เรียกว่าหล่อไหม ก็ไม่เถียงเขาดูคมสัน ดวงตาฉายแววกระด้างและถือดีผู้ชายคนนี้ดูไม่ใช่จืดๆและอ่อนๆอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะของหล่อนเลยสักคนเดียว“ผมคิดว่า คนที่จะมาเป็นอาจารย์ย่อมตระหนักในหน้าที่และคุณสมบัติของตัวเองก่อนจะก้าวขึ้นมาสอนใคร พอๆกับที่หลายคนก็คาดหวังว่า นักศึกษาจะรู้จักสิทธิและหน้าที่อันเหมาะสมของตัวเองนะครับ”เขามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถึงหันมาเล่นงานหล่อนอีกว่า“KB503…ผมสอนห้องนั้น” บอกเสร็จเขาก็ผละไปห้อง KB503 ทันทีทิ้งให้แก่นจันทน์ยืนกำโทรศัพท์แน่นราวกับถูกสาบก็ไม่ปานสมองสรุปและรู้สึกเหมือนตัวเองได้กรำศึกหนักทั้งที่ช่วงเวลานั้นผ่านไปไม่กี่วินาทีและศึกครั้งนี้ก็เห็นท่าจะยืดเยื้อเสียอีก เมื่อเขาหันมาถามด้วยเสียงท้าทายว่า“คุณอยากรู้ไม่ใช่หรือว่า ผม สักแค่ไหน…เชิญครับ”