เมื่อม่านพยัคฆ์เปิดฉาก ก็ให้ถือเสียว่าเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน---------“เฟยขี่หลังลุงชางได้มั้ย เฟยเมื่อย ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ปวดขามากเลย”“บ่นเลียนแบบอากงไปได้เฟย แล้วก็ห้ามขี่หลังลุงชาง ลืมเหรอว่าลุงเขามีแผลที่หลัง”“ใช่ เฟยลืม งั้นให้ลุงชางอุ้มได้มั้ยอะ”“ไม่...เดินเองเลยอ้วน”“เนี่ย ม้าว่าเฟยอ้วนอีกแล้ว ลุงชางเฟยอ้วนเหรอครับ”ชางสั่นหน้า เขาถอดตะกร้าจ่ายกับข้าวที่คล้องแขนอยู่ส่งให้ม่าน อีกฝ่ายรับไปอย่างงุนงงเล็กน้อย ก่อนเข้าใจว่าทำไมชางถึงเอาตะกร้ากับข้าวมาให้เธอถือเขายอบตัวลงอุ้มลูก...“ไม่อ้วนครับ กินได้อีก กินได้อีกเยอะ”“เฮ้อ ตามใจกันเข้าไป”“เธอถอนหายใจบ่อยนะช่วงนี้”“ฉันเพิ่งถอนหายใจบ่อยตอนเจอนายนี่แหละ”“ที่จริงเฟยคิดว่าหม่าม้าไม่ชอบลุงชาง แต่ว่ามารับเฟยพร้อมกันได้ก็เพราะรักกันใช่มั้ยครับ”ม่านเงียบ ชางยิ้มมุมปาก เขากดจมูกหอมแก้มลูกฟอดใหญ่ทั้ง ๆ ที่เด็กอ้วนเพิ่งกินไอติมมาจนหน้าเลอะ จากนั้นก็เดินไวแต่จงใจพูดเสียงดังให้ม่านได้ยิน“ลุงชางรักหม่าม้าครับ แต่หม่าม้าไม่รักลุง”“เฟยก็รักหม่าม้ามาก แต่ว่าจะไม่รักแล้วหม่าม้าชอบว่าเฟยอ้วน”ชางฟัดแก้มลูกอีกที เขาหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ลดจังหวะก้าวเท้าลงเล็กน้อย ตั้งใจเดินให้ช้าลงเพื่อรอม่านเดินตามให้ทัน จากนั้นก็ยิ้มแล้วตั้งอกตั้งใจฟังม่านบ่นเขากับลูกไปเรื่อย ๆเขาน่ะ...ไม่ได้ยิ้มอย่างจริงจังแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
เมื่อม่านพยัคฆ์เปิดฉาก ก็ให้ถือเสียว่าเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน---------“เฟยขี่หลังลุงชางได้มั้ย เฟยเมื่อย ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ปวดขามากเลย”“บ่นเลียนแบบอากงไปได้เฟย แล้วก็ห้ามขี่หลังลุงชาง ลืมเหรอว่าลุงเขามีแผลที่หลัง”“ใช่ เฟยลืม งั้นให้ลุงชางอุ้มได้มั้ยอะ”“ไม่...เดินเองเลยอ้วน”“เนี่ย ม้าว่าเฟยอ้วนอีกแล้ว ลุงชางเฟยอ้วนเหรอครับ”ชางสั่นหน้า เขาถอดตะกร้าจ่ายกับข้าวที่คล้องแขนอยู่ส่งให้ม่าน อีกฝ่ายรับไปอย่างงุนงงเล็กน้อย ก่อนเข้าใจว่าทำไมชางถึงเอาตะกร้ากับข้าวมาให้เธอถือเขายอบตัวลงอุ้มลูก...“ไม่อ้วนครับ กินได้อีก กินได้อีกเยอะ”“เฮ้อ ตามใจกันเข้าไป”“เธอถอนหายใจบ่อยนะช่วงนี้”“ฉันเพิ่งถอนหายใจบ่อยตอนเจอนายนี่แหละ”“ที่จริงเฟยคิดว่าหม่าม้าไม่ชอบลุงชาง แต่ว่ามารับเฟยพร้อมกันได้ก็เพราะรักกันใช่มั้ยครับ”ม่านเงียบ ชางยิ้มมุมปาก เขากดจมูกหอมแก้มลูกฟอดใหญ่ทั้ง ๆ ที่เด็กอ้วนเพิ่งกินไอติมมาจนหน้าเลอะ จากนั้นก็เดินไวแต่จงใจพูดเสียงดังให้ม่านได้ยิน“ลุงชางรักหม่าม้าครับ แต่หม่าม้าไม่รักลุง”“เฟยก็รักหม่าม้ามาก แต่ว่าจะไม่รักแล้วหม่าม้าชอบว่าเฟยอ้วน”ชางฟัดแก้มลูกอีกที เขาหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ลดจังหวะก้าวเท้าลงเล็กน้อย ตั้งใจเดินให้ช้าลงเพื่อรอม่านเดินตามให้ทัน จากนั้นก็ยิ้มแล้วตั้งอกตั้งใจฟังม่านบ่นเขากับลูกไปเรื่อย ๆเขาน่ะ...ไม่ได้ยิ้มอย่างจริงจังแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ