“แม้นชีพสิ้น อัฐิสลาย กลายเป็นผงมิอาจลง หยุดรอยรัก ประจักษ์ศรีตราบชีวิน รินโลหิต ติดธรณีจะขอพลี แต่จิตนี้ มิเสื่อมคลาย” .“ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้...ท่านกำลังตระบัดสัตย์!” “ข้าทำได้! คำสัญญาของพวกเรามันควรจบสิ้นไปนานแล้ว พอกันที!” นาทีนั้น ทั่วทั้งห้องประชุมก็เกิดเสียงดังสนั่น สะท้านสะเทือน ปลายไม้เท้าพุ่งใส่กลางหน้าผากของไตติลาเพื่อเปิดเจตสิกทันที แสงสีทองสลับแดงพุ่งวาบมลังเมลือง เรืองรองไปทั่วห้อง!.ในอ้อมแขนของนลกุวร บุตรท้าวเวสสุวรรณ ร่างที่เขาโอบกอดสั่นสะท้าน มีประกายแสงเรืองรองอยู่กลางหน้าผากของนาง ซึ่งบัดนี้ขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ จนล้อมรอบร่างของเธอ ใบหน้าเธอเวลานี้ ผุดผ่องงดงาม ร่างของเธอยังคงสั่นสะท้านด้วยความตกใจที่ถูกซ่อนไว้มานานแสนนาน เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอขยับถี่อีกสองสามครั้ง ส่องประกายระยิบระยับ อ่อนหวาน เป็นความงามที่ใครต่างพากันหลงใหล ท้าวนลกุวรยังคงกอดนางไว้แนบแน่น ทอดสายตามองเธอด้วยความตื้นตันใจและในชั่วขณะที่เธอรู้สึกถึงพลังอันคุ้นเคย พลังที่เคยถูกซ่อนอยู่ภายในร่างของนางตลอดมา ความทรงจำอันแสนหวานผุดขึ้นมาดั่งหยาดฝนที่โปรยปรายลงบนแผ่นดินแห้งผาก พอมองผ่านเห็นใบหน้าท้าวนลกุวร เธอแย้มยิ้มด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ “กลับมาแล้วหรือ เมียข้า” “เจ้าค่ะ ท่านท้าว”
“แม้นชีพสิ้น อัฐิสลาย กลายเป็นผงมิอาจลง หยุดรอยรัก ประจักษ์ศรีตราบชีวิน รินโลหิต ติดธรณีจะขอพลี แต่จิตนี้ มิเสื่อมคลาย” .“ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้...ท่านกำลังตระบัดสัตย์!” “ข้าทำได้! คำสัญญาของพวกเรามันควรจบสิ้นไปนานแล้ว พอกันที!” นาทีนั้น ทั่วทั้งห้องประชุมก็เกิดเสียงดังสนั่น สะท้านสะเทือน ปลายไม้เท้าพุ่งใส่กลางหน้าผากของไตติลาเพื่อเปิดเจตสิกทันที แสงสีทองสลับแดงพุ่งวาบมลังเมลือง เรืองรองไปทั่วห้อง!.ในอ้อมแขนของนลกุวร บุตรท้าวเวสสุวรรณ ร่างที่เขาโอบกอดสั่นสะท้าน มีประกายแสงเรืองรองอยู่กลางหน้าผากของนาง ซึ่งบัดนี้ขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ จนล้อมรอบร่างของเธอ ใบหน้าเธอเวลานี้ ผุดผ่องงดงาม ร่างของเธอยังคงสั่นสะท้านด้วยความตกใจที่ถูกซ่อนไว้มานานแสนนาน เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอขยับถี่อีกสองสามครั้ง ส่องประกายระยิบระยับ อ่อนหวาน เป็นความงามที่ใครต่างพากันหลงใหล ท้าวนลกุวรยังคงกอดนางไว้แนบแน่น ทอดสายตามองเธอด้วยความตื้นตันใจและในชั่วขณะที่เธอรู้สึกถึงพลังอันคุ้นเคย พลังที่เคยถูกซ่อนอยู่ภายในร่างของนางตลอดมา ความทรงจำอันแสนหวานผุดขึ้นมาดั่งหยาดฝนที่โปรยปรายลงบนแผ่นดินแห้งผาก พอมองผ่านเห็นใบหน้าท้าวนลกุวร เธอแย้มยิ้มด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ “กลับมาแล้วหรือ เมียข้า” “เจ้าค่ะ ท่านท้าว”