ในใจเฉินหลีมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ ด้านหนึ่งเขารู้สึกว่าตัวเขาเองดีไม่พอ เฉินชวนอี้ไม่ควรชอบเขาเลย อีกด้านก็เพราะความชอบนี้ ทำให้ทั้งอึดอัดใจทั้งมีความสุขอาจเป็นเพราะเฉินหลีมองเขานานเกินไป จู่ๆเฉินชวนอี้ก็หันกลับมาทั้งสองมองประสานสายตากัน เฉินหลีมองเห็นเปลวไฟในแววตาของเฉินชวนอี้ เขาเหม่อมองด้วยความหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าเฉินชวนอี้เข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเวลานี้ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก ใบหน้าของเฉินชวนอี้อยู่ใกล้เฉินหลีจนเห็นไรขนเล็กๆ ลมหายใจของเฉินชวนอี้ปะทะใบหน้าของเขา รุ่มร้อนราวกับยาปลุก ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของเฉินหลีเบาๆเฉินหลี “...” เฉินหลีตกใจ ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนอง ทันใดนั้นร่างกายก็เอนไปด้านหลัง
ในใจเฉินหลีมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ ด้านหนึ่งเขารู้สึกว่าตัวเขาเองดีไม่พอ เฉินชวนอี้ไม่ควรชอบเขาเลย อีกด้านก็เพราะความชอบนี้ ทำให้ทั้งอึดอัดใจทั้งมีความสุขอาจเป็นเพราะเฉินหลีมองเขานานเกินไป จู่ๆเฉินชวนอี้ก็หันกลับมาทั้งสองมองประสานสายตากัน เฉินหลีมองเห็นเปลวไฟในแววตาของเฉินชวนอี้ เขาเหม่อมองด้วยความหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าเฉินชวนอี้เข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเวลานี้ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก ใบหน้าของเฉินชวนอี้อยู่ใกล้เฉินหลีจนเห็นไรขนเล็กๆ ลมหายใจของเฉินชวนอี้ปะทะใบหน้าของเขา รุ่มร้อนราวกับยาปลุก ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของเฉินหลีเบาๆเฉินหลี “...” เฉินหลีตกใจ ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนอง ทันใดนั้นร่างกายก็เอนไปด้านหลัง