เมื่อย่ำใบหูกวางจนเมื่อยเท้า หนึ่งบอกผมให้เก็บบางใบไว้ เลือกใบสวยๆ ไว้ใส่ขวดปลากัด “รู้ใช่ไหมว่าใบหูกวางเนี่ยพอแช่น้ำจะทำให้ปลากัดหนังเหนียว” หนึ่งถามผมขณะเลือกหาใบหูกวางที่กองซ้อนทับกันบนพื้น“รู้สิ เรื่องนี้เรารู้ดี” ผมจึงเล่าเรื่องคนหนังเหนียวให้หนึ่งฟัง หนึ่งหัวเราะไม่หยุดแล้วบอกผม “ดีนะเพื่อนแด๊กซ์คนนั้นไม่กินน้ำใบหูกวาง จะได้หนังเหนียวเหมือนปลากัด”“นั่นสิ ตอนนั้นพวกเรายังเด็ก ไม่ทันได้คิดอะไรหรอก” ผมบอกหนึ่งแล้วยิ้ม“รักษาเด็กคนนั้นในตัวเราไว้ให้ดี พ่อเราเคยบอกเอาไว้ว่าถ้าเด็กในตัวเราหายไป เราจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีแต่ความเศร้า” พูดจบหนึ่งนั่งชันเขาลงบนพื้น ในมือมีใบหูกวางสามสี่ใบ“ถ้าวันหนึ่งเราโตไปเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่เราไม่อยากเป็น เด็กคนนั้นจะเสียใจมั้ย?”ผมถามหนึ่งขณะทอดสายตามองผิวน้ำของพรุหารบัว ลมหายใจของสิ่งมีชีวิตใต้นั้นพ่นฟองอากาศออกมา กระเพื่อมเป็นวงเล็กๆ ก่อนจะกลับคืนสู่สภาพราบเรียบดังเดิม“คำถามนี้แด๊กซ์ต้องถามตัวเอง ถามเราก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร”“นั่นสินะ ชีวิตอีกยาวไกล คงต้องเจอเรื่องราวอีกมากมาย”“อย่าทำให้เด็กคนนั้นผิดหวังก็พอ” หนึ่งพูดจบแล้วมองออกไปยังผืนน้ำตรงหน้า
เมื่อย่ำใบหูกวางจนเมื่อยเท้า หนึ่งบอกผมให้เก็บบางใบไว้ เลือกใบสวยๆ ไว้ใส่ขวดปลากัด “รู้ใช่ไหมว่าใบหูกวางเนี่ยพอแช่น้ำจะทำให้ปลากัดหนังเหนียว” หนึ่งถามผมขณะเลือกหาใบหูกวางที่กองซ้อนทับกันบนพื้น“รู้สิ เรื่องนี้เรารู้ดี” ผมจึงเล่าเรื่องคนหนังเหนียวให้หนึ่งฟัง หนึ่งหัวเราะไม่หยุดแล้วบอกผม “ดีนะเพื่อนแด๊กซ์คนนั้นไม่กินน้ำใบหูกวาง จะได้หนังเหนียวเหมือนปลากัด”“นั่นสิ ตอนนั้นพวกเรายังเด็ก ไม่ทันได้คิดอะไรหรอก” ผมบอกหนึ่งแล้วยิ้ม“รักษาเด็กคนนั้นในตัวเราไว้ให้ดี พ่อเราเคยบอกเอาไว้ว่าถ้าเด็กในตัวเราหายไป เราจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีแต่ความเศร้า” พูดจบหนึ่งนั่งชันเขาลงบนพื้น ในมือมีใบหูกวางสามสี่ใบ“ถ้าวันหนึ่งเราโตไปเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่เราไม่อยากเป็น เด็กคนนั้นจะเสียใจมั้ย?”ผมถามหนึ่งขณะทอดสายตามองผิวน้ำของพรุหารบัว ลมหายใจของสิ่งมีชีวิตใต้นั้นพ่นฟองอากาศออกมา กระเพื่อมเป็นวงเล็กๆ ก่อนจะกลับคืนสู่สภาพราบเรียบดังเดิม“คำถามนี้แด๊กซ์ต้องถามตัวเอง ถามเราก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร”“นั่นสินะ ชีวิตอีกยาวไกล คงต้องเจอเรื่องราวอีกมากมาย”“อย่าทำให้เด็กคนนั้นผิดหวังก็พอ” หนึ่งพูดจบแล้วมองออกไปยังผืนน้ำตรงหน้า