ความดำมืดไร้ขีดจำกัดแผ่ปกคลุมเธอ จี้ม่านเบิกตากว้าง ชั่วขณะนั้นพลันรู้สึกหายใจติดขัด หน้ามืดตาลาย โลกทั้งใบกลายเป็นความมืดสลัวผืนใหญ่ ร่างกายคล้ายดิ่งลงสู่หลุมดำ ร่วงลงไปไม่หยุด“ข้าไม่ยอม ไม่ยอม! ต่อให้เป็นผีข้าก็จะตามสาปแช่งพวกเจ้าไปชั่วชีวิต คู่รักเลิกร้าง! ยวนยางแยกจาก! กระจกกลมแตกละเอียด!”“ข้าเนี่ยซางอวี๋จนตรอกอย่างไร ก็ไม่ต้องการให้เจ้าขอความเมตตาแทนข้า!” เสียงหัวเราะแหลมสูง น้ำตาไหลเป็นทาง“เพียงแต่ข้าไม่ยอม...ไม่ยอม...ไม่ยอม...”“ตลอดชีวิตของเนี่ยซางอวี๋รักเพียงท่านโหวผู้เดียว ท่านโหวเล่า?”“ชีวิตของนางนับเป็นชีวิต ชีวิตของข้าไม่นับเป็นชีวิตหรือ? ท่านคงลืมไปแล้ว ท่านเคยใช้เกี้ยวแปดคนหามแต่งข้าเนี่ยซางอวี๋เข้ามาเป็นฮูหยิน!”“สิบสี่ปีแต่งเป็นฮูหยินท่าน ขวยเขินเกินกล้าเผยรอยยิ้ม”“สิบห้าปีแย้มบานปลื้มปริ่ม ถวิลเพียงเคียงคู่ท่านชั่วชีวิน”“ยี่สิบปี ข้าควรรู้สึกอย่างไร? มองเขาแต่งหญิงอื่น ข้าไม่อาจร้องไห้ ยังต้องให้ข้าหัวเราะอีกหรือ?
ความดำมืดไร้ขีดจำกัดแผ่ปกคลุมเธอ จี้ม่านเบิกตากว้าง ชั่วขณะนั้นพลันรู้สึกหายใจติดขัด หน้ามืดตาลาย โลกทั้งใบกลายเป็นความมืดสลัวผืนใหญ่ ร่างกายคล้ายดิ่งลงสู่หลุมดำ ร่วงลงไปไม่หยุด“ข้าไม่ยอม ไม่ยอม! ต่อให้เป็นผีข้าก็จะตามสาปแช่งพวกเจ้าไปชั่วชีวิต คู่รักเลิกร้าง! ยวนยางแยกจาก! กระจกกลมแตกละเอียด!”“ข้าเนี่ยซางอวี๋จนตรอกอย่างไร ก็ไม่ต้องการให้เจ้าขอความเมตตาแทนข้า!” เสียงหัวเราะแหลมสูง น้ำตาไหลเป็นทาง“เพียงแต่ข้าไม่ยอม...ไม่ยอม...ไม่ยอม...”“ตลอดชีวิตของเนี่ยซางอวี๋รักเพียงท่านโหวผู้เดียว ท่านโหวเล่า?”“ชีวิตของนางนับเป็นชีวิต ชีวิตของข้าไม่นับเป็นชีวิตหรือ? ท่านคงลืมไปแล้ว ท่านเคยใช้เกี้ยวแปดคนหามแต่งข้าเนี่ยซางอวี๋เข้ามาเป็นฮูหยิน!”“สิบสี่ปีแต่งเป็นฮูหยินท่าน ขวยเขินเกินกล้าเผยรอยยิ้ม”“สิบห้าปีแย้มบานปลื้มปริ่ม ถวิลเพียงเคียงคู่ท่านชั่วชีวิน”“ยี่สิบปี ข้าควรรู้สึกอย่างไร? มองเขาแต่งหญิงอื่น ข้าไม่อาจร้องไห้ ยังต้องให้ข้าหัวเราะอีกหรือ?