Το Κοινόβιο είναι το τελευταίο έργο του Χάκκα. Μοναδικό στη σύλληψή του, σχεδόν σχεδιάζει τη μεγάλη έξοδο. Σε ένα σημείο ονειρεύεται να του παραχωρηθεί 'ένα μικρό μετόχι χαμένο ανάμεσα Καισαριανής και Καρέα', όπου θα συγκεντρωθεί η πιο απίθανη συλλογή τοπικών ηρώων, πότες, αμετανόητοι γυναικάδες, και πάνω από όλα άνθρωποι της παρέας. Φυσικά, στην πραγματικότητα, όλοι τους είναι ήδη αποσυρμένοι από τη ζωή και τον αγώνα ή ακόμη και ήδη νεκροί. Αλλού, αρχιτεκτονικά χτίζει την εικονογραφία της κηδείας του, όπου συνωστίζονται οι γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του.
Και τελικά με την οξυδέρκεια και το βάθος ενός ψυχίατρου ανατρέχει στα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, στις ενοχές που κωδικοποιήθηκαν μέσα του, στο αστείρευτο χιούμορ του που προχωρά στο πλευρό της προσωπικής του τραγωδίας: «Το 2000 μ.Χ. θα υπάρχουν δισεκατομμύρια μοιχοί. Το 2000 το Κεφάλαιο θα είναι επιτέλους σωστά μεταφρασμένο (όχι η γυροβολιά του προϊόντου), θα μπορεί κανένας να χαίρεται το νεύρο του και την ειρωνεία του!»
Το Κοινόβιο είναι το τελευταίο έργο του Χάκκα. Μοναδικό στη σύλληψή του, σχεδόν σχεδιάζει τη μεγάλη έξοδο. Σε ένα σημείο ονειρεύεται να του παραχωρηθεί 'ένα μικρό μετόχι χαμένο ανάμεσα Καισαριανής και Καρέα', όπου θα συγκεντρωθεί η πιο απίθανη συλλογή τοπικών ηρώων, πότες, αμετανόητοι γυναικάδες, και πάνω από όλα άνθρωποι της παρέας. Φυσικά, στην πραγματικότητα, όλοι τους είναι ήδη αποσυρμένοι από τη ζωή και τον αγώνα ή ακόμη και ήδη νεκροί. Αλλού, αρχιτεκτονικά χτίζει την εικονογραφία της κηδείας του, όπου συνωστίζονται οι γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του.
Και τελικά με την οξυδέρκεια και το βάθος ενός ψυχίατρου ανατρέχει στα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, στις ενοχές που κωδικοποιήθηκαν μέσα του, στο αστείρευτο χιούμορ του που προχωρά στο πλευρό της προσωπικής του τραγωδίας: «Το 2000 μ.Χ. θα υπάρχουν δισεκατομμύρια μοιχοί. Το 2000 το Κεφάλαιο θα είναι επιτέλους σωστά μεταφρασμένο (όχι η γυροβολιά του προϊόντου), θα μπορεί κανένας να χαίρεται το νεύρο του και την ειρωνεία του!»