จากเด็กสาวขี้กลัวที่ไม่กล้าแม้แต่จะเปลี่ยนร้านข้าวในโรงอาหาร การพบกับเขาเพียงครั้งเดียวในคืนนั้น เปลี่ยนเธอไปตลอดกาล...................ปาลินลุกขึ้นเทเครื่องดื่มของเอลที่โคนต้นไม้ จากนั้นไปหยิบน้ำดื่มจากล็อบบีกลับมาให้เขา เอลกำลังนอนราบสบายบนหาด มือทั้งสองรองท้ายทอย ห่มผ้าขนหนูชายหาด เขาทอดสายตาไปยังเวิ้งฟ้ากว้าง ปาลินจึงแหงนหน้ามองตาม เห็นจุดเล็กๆ พริบพราวระบายบนแผ่นฟ้า เธอไม่เคยสังเกตเห็นดาวเหล่านี้เมื่อดวงจันทร์สุกสกาว ดวงดาวคืนไหนในชีวิตเธอไม่เคยสวยเหมือนดาวคืนนี้ปาลินนั่งลงข้างเอล ตาเขายังจับจ้องท้องฟ้า“พอดวงจันทร์คล้อยลง ดวงดาวก็กลับมา”“พวกเขาไม่ได้กลับมา” น้ำเสียงเอลเรียบรื่น “พวกเขาไม่เคยไปไหน เราต่างหากที่หลงแสงจันทร์ สุดท้าย เป็นดาวดวงเล็กๆ พวกนี้แหละที่จะนำทางเรา...กลับบ้าน”ปาลินยิ้มมองดาว เงียบฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น เธอค่อยๆ นับดาวทีละดวง อีกนานกว่าจะเช้า อาจจะนับได้เป็นพันๆ แต่ไม่มีดาวดวงไหนสว่างเท่าดวงที่อยู่ข้างกาย เอลเหมือนมีไอแสงส่องประกายอยู่รอบตัวจริงๆ เขามอบความอบอุ่นให้เธอ“คุณมาจากดวงดาวใช่ไหมเอล”“ผมเป็นคน” เขาหัวเราะเบาๆ “ถ้าจะพูดให้ถูกตามหลักความจริง ผมมาจากป่าสนนะ”ปาลินอมยิ้ม เมื่อนึกถึงทิวป่าสนเขียวสดบนภูเขาบ้านของเอล ตายังมองดาวบนฟ้า“คุณคิดถึงบ้านไหม”“คิดถึง คิดถึงทุกอย่างที่นั่น” คำตอบเขามีรอยยิ้มพอเอลพูดจบ ความเงียบก็เข้าครอบคลุมหาดทราย ปาลินรู้สึกสงบ ยิ่งเธอหายใจช้าลง ดวงดาวก็เหมือนจะยิ่งสุกสว่างเอลนอนหลับตามาได้สักพัก ลมหายใจเขาเบา ช้า เอลหลับไปเสียแล้ว...ท่ามกลางความเงียบที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงคลื่น ปาลินนั่งมองใบหน้าผ่อนคลายของผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบกัน แต่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขา เหมือนรู้จักกันมาเป็นร้อยปี เขาพิเศษ อาจจะพิเศษมากเกินไปด้วยซ้ำปาลินเอาผ้าเช็ดตัวคลุมบ่า นั่งซบแขนที่วางอยู่บนชิงช้า ลมหายใจอ่อนล้าค่อยๆ เบาลงแล้วหลับไป
จากเด็กสาวขี้กลัวที่ไม่กล้าแม้แต่จะเปลี่ยนร้านข้าวในโรงอาหาร การพบกับเขาเพียงครั้งเดียวในคืนนั้น เปลี่ยนเธอไปตลอดกาล...................ปาลินลุกขึ้นเทเครื่องดื่มของเอลที่โคนต้นไม้ จากนั้นไปหยิบน้ำดื่มจากล็อบบีกลับมาให้เขา เอลกำลังนอนราบสบายบนหาด มือทั้งสองรองท้ายทอย ห่มผ้าขนหนูชายหาด เขาทอดสายตาไปยังเวิ้งฟ้ากว้าง ปาลินจึงแหงนหน้ามองตาม เห็นจุดเล็กๆ พริบพราวระบายบนแผ่นฟ้า เธอไม่เคยสังเกตเห็นดาวเหล่านี้เมื่อดวงจันทร์สุกสกาว ดวงดาวคืนไหนในชีวิตเธอไม่เคยสวยเหมือนดาวคืนนี้ปาลินนั่งลงข้างเอล ตาเขายังจับจ้องท้องฟ้า“พอดวงจันทร์คล้อยลง ดวงดาวก็กลับมา”“พวกเขาไม่ได้กลับมา” น้ำเสียงเอลเรียบรื่น “พวกเขาไม่เคยไปไหน เราต่างหากที่หลงแสงจันทร์ สุดท้าย เป็นดาวดวงเล็กๆ พวกนี้แหละที่จะนำทางเรา...กลับบ้าน”ปาลินยิ้มมองดาว เงียบฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น เธอค่อยๆ นับดาวทีละดวง อีกนานกว่าจะเช้า อาจจะนับได้เป็นพันๆ แต่ไม่มีดาวดวงไหนสว่างเท่าดวงที่อยู่ข้างกาย เอลเหมือนมีไอแสงส่องประกายอยู่รอบตัวจริงๆ เขามอบความอบอุ่นให้เธอ“คุณมาจากดวงดาวใช่ไหมเอล”“ผมเป็นคน” เขาหัวเราะเบาๆ “ถ้าจะพูดให้ถูกตามหลักความจริง ผมมาจากป่าสนนะ”ปาลินอมยิ้ม เมื่อนึกถึงทิวป่าสนเขียวสดบนภูเขาบ้านของเอล ตายังมองดาวบนฟ้า“คุณคิดถึงบ้านไหม”“คิดถึง คิดถึงทุกอย่างที่นั่น” คำตอบเขามีรอยยิ้มพอเอลพูดจบ ความเงียบก็เข้าครอบคลุมหาดทราย ปาลินรู้สึกสงบ ยิ่งเธอหายใจช้าลง ดวงดาวก็เหมือนจะยิ่งสุกสว่างเอลนอนหลับตามาได้สักพัก ลมหายใจเขาเบา ช้า เอลหลับไปเสียแล้ว...ท่ามกลางความเงียบที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงคลื่น ปาลินนั่งมองใบหน้าผ่อนคลายของผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบกัน แต่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขา เหมือนรู้จักกันมาเป็นร้อยปี เขาพิเศษ อาจจะพิเศษมากเกินไปด้วยซ้ำปาลินเอาผ้าเช็ดตัวคลุมบ่า นั่งซบแขนที่วางอยู่บนชิงช้า ลมหายใจอ่อนล้าค่อยๆ เบาลงแล้วหลับไป